سیارک ۲۰۲۴YR4، جرمی آسمانی که زمانی به دلیل احتمال بالای برخورد با زمین مورد توجه قرار گرفته بود، دوباره در کانون توجهات قرار گرفته است. این بار، نگرانی‌ها از افزایش اندک احتمال برخورد آن با ماه در سال ۲۰۳۲ میلادی است. این سیارک که به دلیل فاصله زیاد از زمین قابل مشاهده نیست، برای مدت کوتاهی در ماه می گذشته توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب رصد شد.
جزئیات تغییر مسیر و افزایش احتمال برخورد
محققان به سرپرستی اندی ریو کین از آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز، با بهره‌گیری از داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط تلسکوپ جیمز وب، محاسبات خود را درباره مسیر حرکت سیارک ۲۰۲۴YR4 در تاریخ ۲۲ دسامبر ۲۰۳۲ حدود ۲۰ درصد اصلاح کردند. این اصلاحات در مسیر، منجر به تغییری ناچیز اما قابل توجه در احتمال برخورد سیارک با ماه شده است. پیش از این، احتمال برخورد ۳.۸ درصد تخمین زده می‌شد که اکنون طبق به‌روزرسانی ناسا، این احتمال به ۴.۳ درصد افزایش یافته است.
ناسا در بیانیه‌ای در این خصوص اعلام کرده است که با توجه به داده‌های جدید، طبیعی است که احتمال برخورد نیز تغییر کند. این سازمان همچنین تأکید کرده که حتی در صورت برخورد احتمالی، مدار ماه تحت تأثیر قرار نخواهد گرفت.
برخوردی بی‌خطر برای زمین
هرچند افزایش احتمال برخورد یک سیارک با ماه ممکن است نگران‌کننده به نظر برسد، اما ستاره‌شناسان معتقدند که جای نگرانی برای کره زمین وجود ندارد. پاوان کومار، ستاره‌شناس و محقق سابق انستیتو فیزیک اختر هندوستان، بر این باور است که ماه از این برخورد ایمن خواهد بود. او اشاره می‌کند که برخورد با ماه دلیلی برای نگرانی نیست؛ چرا که هرگونه زباله ناشی از این برخورد که در فضا پراکنده شود و به نزدیکی زمین برسد، در اتمسفر سیاره ما منفجر شده و خطری ایجاد نخواهد کرد.
پیشینه رصدهای ۲۰۲۴YR4
سیارک ۲۰۲۴YR4 برای اولین بار در ۲۷ دسامبر سال گذشته ردیابی شد. تخمین زده می‌شود که این سیارک طولی بین ۵۳ تا ۶۷ متر داشته باشد، که تقریباً معادل یک ساختمان ۱۰ طبقه است. در ابتدا، این سیارک به دلیل احتمال بالای برخورد با زمین، به سرعت مورد توجه قرار گرفت. در آن زمان، احتمال برخورد آن با زمین بیش از یک درصد بود که بالاترین میزان ثبت شده برای یک سیارک بزرگ محسوب می‌شد. مشاهدات انجام شده در ژانویه و فوریه نیز نشان می‌داد که ریسک برخورد با زمین از ۱.۲ درصد به ۳.۱ درصد افزایش یافته است. با این حال، با داده‌های جدید، این خطر برای زمین برطرف شده و اکنون تنها بحث برخورد احتمالی با ماه مطرح است.
این مورد نشان می‌دهد که چگونه پیشرفت در تکنولوژی رصدی و مدل‌سازی می‌تواند به درک دقیق‌تر از مسیر اجرام آسمانی کمک کند و ما را برای حوادث احتمالی آینده آماده‌تر سازد. آیا اینگونه رصدها و پیش‌بینی‌ها می‌تواند به توسعه راهکارهای دفاع سیاره‌ای در آینده منجر شود؟
